jestem pisarką, dramaturżką, reżyserką off teatru, performerką, pedagogiem dramy
autorką poematów dokumentalnych, twórczynią teatru społecznego, chóralnych czytań performatywnych, performansów, słuchowisk, wydarzeń literackich
autorką debiutanckiej książki prozatorskiej o transformacji traumy poprzez artystyczną drogę „Dryfujące słońca”
Przede wszystkim piszę.
lub:
Najczęściej najpierw jest tekst.
A potem zwołuję.
Chóry społeczne. Chóry aktywistek. Chóry zaangażowane. Zespoły mieszane: profesjonalistów i amatorów. Społeczności zmarginalizowane, dalsze, uwięzione, dosłownie. Przemilczane. Teatr kobiet (nazywał się Błękitna Sukienka). W ostatnich latach wołamy się wspólnie z multiflecistką i kompozytorką Mają Miro i tworzymy w Duecie bardzo intymne TEATRALNE CEREMONIE.
Z grupami społecznymi pracuję warsztatowo metodami teatru i dramy. Technikami, które są połączeniem wszystkiego, czego nauczyłam się na przestrzeni lat, począwszy od teatru ulicznego i teatru ruchu, metody Grotowskiego, teatru i dramy w edukacji, Community Theatre, szkół dramatu i reportażu, po – na wielkim powrocie do ciała w teatrze – analizę ruchu metodą Laban & Barentrieff.
Z Chórami Czytającymi tworzę społeczne wypowiedzi. Jesteśmy kolektywnym GŁOSEM. Nadaję mu formę spektaklu, czytania performatywnego, słuchowiska, spektaklu muzycznego – zawsze w języku POEMATU DOKUMENTALNEGO. To moja autorska forma, którą wypracowałam przez lata pisania „na scenę”, warsztatowej pracy teatralnej, odosobnieniom, wędrowaniu i medytacji.
Trauma.
Ten temat podejmowałam w swojej twórczości od zawsze i na wszystkie możliwe sposoby, długo nie wiedząc, dlaczego.
Dlaczego?
– tematy praw kobiet, doświadczenia wszystkich form przemocy, żałoby, straty i uchodźstwa
– matek osieroconych przez dzieci-samobojców, doświadczenia raka i transformacji przez chorobę
– dzieci z obozu koncentracyjnego w Łodzi na Przemysłowej, kobiet osadzonych, międzygeneracyjnej transmisji traumy
– dziedziczenia biedy, pacjentów psychiatrycznych
– obcości, bliskości, objęć, deficytu dotyku…
Dowiedziałam się.
Witaj w moim świecie.
Uchylam go na mojej stronie, którą właśnie, i nareszcie, buduję, porządkując rozproszone i rozległe archiwum – w ramach otrzymanego w 2024 roku Stypendium KPO dla Kultury.
Wierzę, że każdy dostaje wysoce zindywidualizowane duchowe lekcje.
Ja moje odebrałam pisząc i tworząc teatr społeczny, a następnie TO, co zaczęło przekraczać teatr, i staje się, nadal, w to wierzę – coraz bardziej czystym, rozprzestrzeniającym się niespiesznie
KOMUNIKATEM.
Dziękuję.
KONTAKT:
ritajankowska@proton.me